آفتاب آمد دلیل آفتاب

آینه را توی دست هایم میچرخانم. بالا پایین میکنم، کج و راست میکنم. دوست دارم نور را بیاندازم توی چشمهایت. توی یک اتاق پرنور نشسته ایم. یک اتاق با پنجره های بلند و قدی. نور همینطور میپاشد روی زمین و خودش را ولو میکند روی فرش. آینه توی دستم را قایم کرده ام که نبینی. حواست به من نیست. کتاب میخوانی. سرت را گرفته ای پایین و دقیق شده ای توی کلمات کتاب. نمیدانم چه میخوانی. نمیخواهم بدانم. دوست دارم تنها نگاهت کنم. وقتی حواست نیست. وقتی سرت پایین است و میتوانم یک دل سیر نگاهت کنم و خسته نشوم...دلم برای چشمهایت تنگ شده است...دوست ندارم انقدر کلمات را با ولع نگاه کنی. حسودی ام میشود. چشمهای تو نباید روی چیزی اینقدر خیره باشند. آینه را کم کم از توی مشت هایم باز میکنم . شروع میکنم به بازی نور و آینه. نور را مستقیم می اندازم توی چشمهایت. دستت را میگیری جلوی صورتت و سرت را بلند میکنی. جا میخوری. چشمهایت را پشت دستت قایم کردی. فقط لبهایت را میبینم که میخندد. یک «نکن» بلند تحویلم میدهی. صدای خنده ام میپیجد توی اتاق. اما دست بردار نیستم. آنقدر آینه را نگه میدارم که بلند شوی و سمتم بیایی.بیایی و به زور آینه را از دست بگیری.بیایی و بهانه ای شود برای حس کردنت از نزدیک.اما نمیایی...همانجا نشسته ای. دستهایت را عقب و جلو میکنی که نور اذیتت نکند...دوست دارم چشمهایت را ببینم اما نمیگذاری. تو میخندی. آرام مثل همیشه. و من بلند میخندم... اتاق گرم است. آفتاب زمستان دلم را گرم میکند، تو هستی دلگرم تر میشوم...نور اتفاق خوبی ست....

 صبح شده. آفتاب زمستان آمده خودش را انداخته روی تنم. پتو را تا گردنم کشیده ام بالا. از پنجره، نور میتابد روی تختم. میتابد توی چشمهایم. یکی از چشمهایم را به زور باز میکنم...آفتاب مستقیم میتابد. پتو را میکشم روی سرم که اذیت نشوم. دلم نمی آید. یاد خواب دیشب می افتم. یاد نوری که می انداختم توی چشمهایت. این افتاب سرِ صبح حتما فرستاده توست. برای تلافی انداخته ای توی چشمهایم. پاهایم را جمع میکنم توی دلم. پتو را سفت تر میپیچم دور خودم. آرام میخندم.چشمهایت از نظرم میگذرد. زمستان است. آفتاب مهمان اتاق شده...دلم گرم است...نور اتفاق روشنی ست....