گوگل از من خاطره دارد

اسمم را هر از چندگاهی توی گوگل سرچ می کنم. از این کار خوشم می آید. دوست دارم بدانم چه چیز تازه تری هر روز به اسم من اضافه میشود. خب به خاطر شغلی که دارم عجیب نیست که گاهی یک نوشته تازه از من به گوگل اضافه شود .

یک عکس دارم که وقتی توی گوگل سرچم می کنی اول از همه می آید. دستم را زده ام زیر چانه ام و میخندم. موهای فرفری با شال سبز صدری. عکس برای سال 89 است. از آن تصویرها که کهنه نمیشود، قدیمی نمیشود از بس که خوب است. خودم را توی عکس دوست دارم. چشمهایم روشن است و طوری خندیده ام که دندان هایم توی عکس پیدا شده. عکس های دیگری هم هست. اما خودم نیستند. مثلا عکس مربوط به یک مصاحبه است. اتفاقا هم اسم های زیادی دارم. اکثرشان خوشگل نیستند. من خودم را بیشتر می پسندم و میدانم که دارم خودخواهانه فکر می کنم.

هر وقت راجع به کسی کنجکاو میشوم اولین کاری که می کنم اسمش را توی گوگل سرچ می کنم. اکثر مواقع به نتیجه خاصی نمیرسم. همه آدمها با دنیای مجازی میانه خوبی ندارند یا خیلی هایشان جاهایی کار می کنند که قرار نیست خط و ربطی به اینترنت و گوگل داشته باشند. اما چرا من همه جا هستم؟ از این بودن خودم خوشم می آید. نمیدانم چرا اما خودخواهی هایم تمامی ندارد.در این موارد عجیب خودم را میپسندم. از اینکه گُم نمیشوم و پیدا کردنم به هیچ وجه کار سختی نیست. به خودم قول داده ام همیشه همین باشم. خودم را بازنشر کنم، خدا رو چه دیدی شاید آدمهایی هم باشند که دوست داشته باشند اسم من را در گوگل سرچ کنند.